Dogoterapia

Ticking Clock

Czy mógłby mi ktoś wytłumaczyć dokładnie na czym ona polega?

Ania

Dogoterapia to inaczej kontakt chorego dziecka z psem. Przez dotykanie, obcowanie z pupilem dziecko robi postępy. To czego nie udało sie dokonać przez człowieka, udało sie psu.
Psy są dotykane, głaskane, wykonują polecenia mają bezpośredni kontakt z ludźmi.
Tego typu zajęcia są prowadzone przede wszystkim w domach dziecka, domach opieki, szpitalach.
A oto kilka przykładów takich zajęć :

1. Wydawanie różnorodnych poleceń, określanie części ciała psa. Taka zabawa rozwija słownictwo i motywuje dziecko do mówienia.

2. Karmienie psów suchą karmą. Pacjent bierze do ręki karmę, przywołuje psa i tak utrzymuje rękę, aby pies mógł zjeść pokarm. Ma, to szczególne znaczenie u osób z przykurczami dłoni, zarówno dzieci jak i ludzi starszych. Jeśli występuje problem ze swobodnym rozprostowaniem palców, pies pomaga wyegzekwować ten ruch swoim nosem i pyskiem,stymuluje zakończenia nerwowe dłoni, wyzwala rozluźnienie mięsni, Często również stosuje się rzucanie karmy, które ma na celu rehabilitację ręki i wytrenowanie precyzji ruchu.

3. Pielęgnacja psa. W tym przypadku czesanie sierści psa pozwala na rehabilitację całej ręki, stymuluje ruchy precyzyjne, pozwala na zróżnicowanie stopnia nacisku dłoni.

4. Chodzenie z psem na smyczy. Szczególnie dla dzieci, które nie robią tego na co dzień jest to wielkie przeżycie. Wykonując, tę czynność są tak zaaferowane, że zapominają o własnych ograniczeniach, które często hamują ich aktywność. Ma to też znaczenie u osób starszych, które czasami trudno zachęcić do ruchu.

5. Swobodna zabawa z psami. Bieganie, rzucanie piłki, głaskanie, przytulanie. Są to po prostu zabawy, które dają radość dziecku. Jednocześnie rozwijając je emocjonalnie i fizycznie.

6. Wykonywanie ćwiczeń fizycznych przy współpracy z psem. Dzięki współudziałowi psa w rehabilitacji dzieci chętniej i swobodniej wykonują ćwiczenia niż w przypadku samodzielnej pracy. Ma to szczególne znaczenie u dzieci, u których rehabilitacja wiąże się z bólem lub monotonią wykonywanych czynności. Pies je doskonale motywuje do wysiłku, a jego obecność dziecko utożsamia z zabawą i rozrywką, a nie leczeniem.

Od czasu rozpoczęcia terapii rodzice, nauczyciele, rehabilitanci, terapeuci zaobserwowali następujące zmiany w rozwoju dzieci między innymi:
dzieci stały się bardziej aktywne ruchowo, chętniej wykonują ćwiczenia, kiedy towarzyszy im w tym pies ( szczególnie w przypadku dzieci z porażeniem mózgowym i zespołem dziecka wiotkiego zaobserwowano duże zmiany ),
dzieci autystyczne przełamały barierę lęku przed światem zewnętrznym, nowymi ludźmi, miejscami, stały się bardziej ufne, nabrały zdolności empatii. Zaobserwowano okazywanie uczuć i emocji, a u dzieci mówiących poszerzenie zasobu słów, a także:
- wydłużył się czas koncentracji uwagi,
- zdolność określania związków przyczynowo-skutkowych,
- zdolność określania kolorów, różnic, kształtów, rozmiarów, podobieństw,
- poprawa zdolności werbalnych i zasobu słownictwa,
- ozwinięcie orientacji w schemacie ciała psa i swoim,
--wyzwoliła się aktywność twórcza dzieci,
--przełamanie nieśmiałości i niepewności w stosunku do nowych sytuacji,
- aktywacja systemu wzrokowo-słuchowego,
- aktywacja systemów ruchów, używanie dynamicznych i przejściowych typów ruchów,
- usprawnienie motoryki dużej i precyzyjnej,
- wzrost zakresu możliwości ruchowych, zręcznościowych, koordynacji, równowagi, elastyczności,
- zmniejszenie stresu, napięcia i redukcja stanów depresyjnych,
- wzrost efektywności funkcjonowania mózgu,
- podwyższenie motywacji do zmian i uczenia się,
- usprawnienie niewerbalnych komunikacji społecznych,
- wzrost motywacji do samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie.
W Polsce dogoterapia nie jest jeszcze popularną formą wspomagania konwencjonalnych metod leczenia. W krajach wysoko rozwiniętych, takich jak: Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Szwajcaria czy Stany Zjednoczone już dawno zdobyła ona uznanie i zajmuje znaczącą pozycję w leczeniu takich schorzeń jak:
- wszelkiego rodzaju niesprawności ruchowe,
- zaburzenia wzroku, słuchu,
- autyzm i jego pochodne,
- urazy neurologiczne,
- urazy psychiczne i zaburzenia emocjonalne przez nie wywołane,
- porażenie mózgowe,
- stwardnienie rozsiane,
- zawały mięśnia sercowego,
- cukrzyca,
- epilepsja,
- Choroba Parkinsona, Alzheimera
Psy biorące udział w dogoterapii są zwierzętami specjalnie do tego celu wyselekcjonowanymi. Muszą one spełniać bardzo rygorystyczne warunki:

- nie mogą przejawiać najmniejszej agresji,
- być przyjazne i ufne w stosunku do ludzi,
- całkowicie posłuszne swojemu opiekunowi,
- czyste, zadbane, pod stałą opieką weterynaryjną,
- dostosować zachowanie do sytuacji i potrzeb osób biorących udział w dogoterapii,
- być cierpliwe i akceptować zachowania chorego,
- nie bać się obcych miejsc, zapachów, odgłosów sprzętu medycznego.
Muszą mieć one zapewnioną odpowiednią ilość snu, wypoczynku, ruchu, zabawy, jedzenia. Tylko wesoły, chętny do pracy, wypoczęty pies będzie źródłem radości i pomocy dla chorych.
Podstawowym kryterium przydatności psa do dogoterapii są jego indywidualne cechy charakteru.
Do Dogoterapii psami najcześciej wykozystywanymi są Golden Retrievery, Labrador Retrievery. Są to psy o wyjątkowej psychice i usposobieniu. Z natury bardzo oddane człowiekowi, chętnie niosą mu pomoc, bardzo lojalne, ufne w stosunku do ludzi. Wykazują się niespotykana u innych psów cierpliwością w stosunku do dzieci. Są doskonałymi aporterami i bardzo chętnie bawią się z innymi. Dodatkowym ich atutem jest przyjazny wygląd zachęcający do kontaktu i ich miła i miękka sierść. Wykorzystuje się je chętnie w dogoterapii w innych krajach.